Epilog

Nie łatwo jest być dorosłym - takie stwierdzenie wypowiedział jeden, mały pięciolatek, którego przypadkowo poznałem w parku. Biegł wtedy po swoją piłkę, która zatrzymała się przy moim nogach i zdążyłem zamienić z nim kilka słów. Jak na dziecko był bardzo mądry i jego słowa trafiały we mnie z jakąś magiczną, cholernie mocną mocą. Kilka razy powtarzałem sobie, że gdyby nie ten chłopczyk, nigdy nie doszło by do mnie to, co tak naprawdę siedzi w moim sercu i mojej głowie. Chciałem żyć po swojemu, chciałem by wszystko było na moich warunkach, by wszystko szło na moją korzyść, lecz nie widziałem tego, że komuś zaczęło na mnie zależeć i to nie dlatego, że miałem pieniądze i rozgłos. Ktoś zainteresował się mną, chciał mi pomóc, a ja.. Moje zachowanie było karygodne i teraz z perspektywy czasu jestem święcie przekonany, że moja wcześniejsza postawa krzywdziła osobę, do której, tak naprawdę, czułem coś więcej niż zwykłą wdzięczność za chęć pomocy mi i mojemu bratu.
Brunetka nieśmiało uśmiechnęła się znad swojego różanego bukietu, gdy na nią zerknąłem. Kiedyś myślałem, że dzień mojego ślubu nigdy nie nadejdzie, potem, że Julia Morgenstern sprawi ten dzień kolejnym zwykłym dniem, który pozwoli mi na więcej w sprawie Cene, ale teraz wiem, że Julia Morgenstern zmieni moje życie na lepsze, że będzie przy mnie na zawsze - na dobre i złe, a ja nigdy nie pozwolę jej odejść. Można by pomyśleć, że pieprzę głupoty jak potłuczony, ale naprawdę zrozumiałem, że zależy mi na niej, kiedy przestała się odzywać, gdy wyjechała do Austrii i w kadrze krążyły plotki, że chce rzucić pracę. Słuchanie o tym nie należało do najprzyjemniejszych, a myśli całkowicie mnie pożerały, dlatego wsiadłem w pierwszy samolot i w kilka godzin byłem u niej. Najpierw błagałem Thomasa o wejście do środka, potem Julię o wybaczenie, a na sam koniec oświadczyłem się po raz drugi. Tylko, że tym razem były to cholernie szczere oświadczyny i byłem tego więcej niż pewien.
- Stresujesz się? - szepnęła dziewczyna, kiedy zobaczyła w oddali kapłana zbliżającego się do nas. - Bo ja tak, i to bardzo.
- Będzie dobrze. - odparłem, ściskając jej dłoń, na której widniał jeszcze pierścionek zaręczynowy. - Za jakieś - spojrzałem na zegarek na swoim nadgarstku - kilkadziesiąt minut ci przejdzie. - zaśmiałem się.
- Uważaj, żebym za kilkanaście minut nie zwiała. - powiedziała poważnie, a ja przestałem się śmiać. - Peter, jak ty się łatwo dajesz podejść. - zachichotała.
- Nie zrobiłabyś mi tego. - przymrużyłem oczy z przekonania. - Za bardzo mnie kochasz. - nachyliłem się i szepnąłem do jej ucha.
- I tu się niestety muszę zgodzić. - pokiwała z uznaniem głową. - Kocham cię. - wyszeptała tuż przy moich ustach. Ledwie zdążyłem musnąć jej wargi, a dobrze znane każdemu chrząknięcie przerwało chwilę przyjemności.
- Nacieszycie się sobą po ślubie. Teraz proszę zostawić pannę młodą w spokoju i opanować swoje zachcianki, panie Prevc. - ksiądz szeroko się do nas uśmiechnął. - Bierz dziewczynę pod rękę i chodź, bo jeszcze ci ucieknie. - odwrócił się do nas tyłem, co oznaczało, że za moment mamy udać się za nim.
- Nawet ksiądz wie, że ci ucieknę. - powiedziała.
- Nie ma szans, że gdziekolwiek cię wypuszczę. - odparłem poważnym tonem, na co Julia uśmiechnęła się delikatnie i ruszyliśmy przed ołtarz...

Od autorki:
Jestem całkowicie zadowolona z tego epilogu. Naprawdę ♥
Pomimo tego, że to koniec to jestem naprawdę szczęśliwa, że dotrwałam z tą historią do końca, bo czasami miałam już myśli o zawieszeniu bloga albo całkowicie brakowało mi chęci i weny do pisania.
W tym miejscu kieruję podziękowania właśnie do Was! Bez waszego wsparcia nie podołałabym temu opowiadaniu. Jesteście naprawdę wspaniałymi dobrymi duszkami, dziękuję, dziękuję, dziękuję.
Dziękuję za całkiem pokaźną liczbę obserwatorów, za rosnące (ciągle) statystyki, za każdy komentarz (nawet jeśli był spamem - to oznaczało, że zajrzeliście na bloga).. :)

Jestem tutaj:  Jego spojrzenie - zapraszam! 
 Liczę na waszą obecność! ♥

Dzięki za wszystko jeszcze raz ♥