dziesięć; bywa..

Od krótkich wakacji z braćmi Prevc, które skończyły się szybciej niż zaczęły, minęło dokładnie trzy tygodnie. Tym samym minęła też rocznica mojego nieodzywania się do Słoweńca i całkowitego ignorowania jego osoby. Starałam się ze wszystkich sił o unikanie go i nawet mi się to udawało. Zazwyczaj odsyłałam go na masaże do drugiego fizjoterapeuty i miałam święty spokój. Nie miałam odwagi przebywać z nim w jednym pomieszczeniu, patrzeć na niego, znosić jego obecność. Było to dla mnie zbyt wiele po tych słowach, które zdążył wypowiedzieć. Teraz miałam ochotę strzelić sobie czymś w łeb i śmiać się z tego jak idiotka, bo właśnie takie było moje zachowanie wobec Petera - idiotyczne. Dałam się nabrać na słodkie słówka, pocałunki, oświadczyny, które miały nie wzbudzać podejrzeń u osób trzecich. Mogę śmiało przyznać się do tego, że byłam głupia, a nawet głupsza niż trzyletnie dziecko. Nawet ono więcej rozumie niż ja.
- Julia! - początkowo przestraszyłam się, że woła mnie Peter, ale był to tylko wesoły trener Janus. Otrząsnęłam się z zamysłu i wysiliłam na uśmiech. - Jutro wieczorem szykuję małe przyjęcie z okazji moich osiemnastych urodzin. - zaśmiał się. - Mam nadzieję, że twoja obecność jest stuprocentowa. - dodał, uważnie na mnie patrząc. Nie miałam serca odmawiać trenerowi, gdyż bardzo go lubiłam i twierdziłam, że jest naprawdę świetną i pozytywną osobą.
- Jeśli trener obchodzi osiemnastkę to nie może mnie tam zabraknąć! - odparłam z uśmiechem.
- W takim razie do zobaczenia jutro wieczorem. - powiedział mężczyzna, po czym wcisnął mi do ręki kartkę ze swoim adresem i odszedł w stronę rozbawionego Tepesa, który omal nie dostał zawału gdy zobaczył trenera przed sobą. Zgodziłam się na uczestnictwo w tych urodzinach, choć wiedziałam, że będzie tam też Peter. Ale nie mogłam przez jednego faceta ubierać na siebie żółwiej skorupki i odcinać od świata. Zamierzałam się dobrze bawić, a na niego nie zwracać najmniejszej uwagi.

****

Kiedy piosenka się skończyła, Jurij i ja wróciliśmy do stolika i zajęliśmy swoje miejsca. Tepes był świetnym tancerzem i aż żal było schodzić z parkietu, gdy miało się obok taki skarb, ale niestety nie miałam tyle sił i energii jak zawodowcy, by pozwolić sobie na nieustanne tańce. Nejc siedział naburmuszony i chłopcy starali się do niego dotrzeć, ale nie zwracał na nich uwagi. Był załamany swoim życiem - tyle zdążył powiedzieć, gdy o mały włos nie przestawił nosa córce pana Gorana i obgadywał żonę Nejca Franka, a owa para stała tuż obok niego. Problemy kochały tego chłopaka, a on nawet nie musiał się prosić o ładowanie się w nie. 

- Patrzcie jak stary wywija! - ożywił się Jernej, kiedy zobaczył jak Goran Janus szaleje ze swoją żoną do skocznej piosenki. - Aby niech nam powie w poniedziałek, że go kolano boli. - zaśmialiśmy się. 

- Niech ma coś od życia. - skwitował Peter. 

Właśnie - Peter. Siedział przy stoliku obok Roberta i Hvali, ale mało co z nami rozmawiał. Był nieobecny, siedział w telefonie i od czasu do czasu łapałam go na tym, że na mnie patrzył. Wtedy peszyłam się i wtrącałam do rozmów chłopaków. Miałam nadzieje, że ten wieczór upłynie mi na dobrej zabawie, że zapomnę o wszystkich problemach, ale jednak się przeliczyłam.
Było już dość ciemno i tylko lampiony oświetlały taras i kawałek ogrodu. Kilka osób, dosłownie, pożegnało się już i wyszło, a większość nadal opijała "osiemnastkę" pana Janusa. Nawet smutny Dezman odżył i rzucił się w wir towarzystwa z resztą skoczków, a ja zostałam sama. Sama z wyboru swojego, nie innych. Sączyłam właśnie wino z kieliszka i wpatrywałam się w gwieździste niebo, kiedy przysiadł się do mnie ktoś, kogo rozpoznałam po perfumach - wyraziste, dość drogie.
- Drętwa impreza. - powiedział po chwili. - Pewnie bym nie przyszedł, ale nie chciałem robić przykrości trenerowi. - dodał. - Co roku organizuje tę swoją osiemnastkę i co roku na niej bywam.
- Po co mi to mówisz? - zapytałam błyskawicznie po tym, gdy skończył swoją opowieść.
- Nie wiem, po prostu tak. - wzruszył ramionami. - A ty jak się bawisz? - poprawił nonszalancko swój ciemny krawat i spojrzał na mnie. W świetle latarni wyglądał jeszcze lepiej niż przy zwykłym oświetleniu. Podziałało to na moją głowę, w której pojawiły się myśli o tym, że zaraz zaczniemy się całować, potem wyjdziemy z imprezy i udamy się do pierwszego lepszego hotelu. Naprawdę miałam ochotę strzelić się w głowę, ale nie przy Peterze, gdy parzył mnie swoim spojrzeniem.
- Bywałam na gorszych przyjęciach. - odparłam chłodno.
Westchnął, po czym spuścił głowę. Nadal nie znałam celu jego siedzenia tutaj ze mną, ale z grzeczności go nie wyganiałam. Miałam jeszcze trochę szacunku do drugiej osoby, nie to co on..
- Chyba winien ci jestem przeprosiny, wiesz Julka? - zapytał cicho, bawił się wyrwanym wcześniej kwiatkiem z domowego ogródka żony trenera. - Powiedziałem o kilka słów za dużo i dopiero teraz...
- Przestań, Peter. - przerwałam mu w połowie zdania. - Owszem, jesteś mi winien przeprosiny. Owszem, powiedziałeś te kilka słów, ale przynajmniej zrobiłeś to wcześniej niż wcale. - powiedziałam. - Uświadomiłeś mi, że tylko ja narobiłam sobie niepotrzebnych nadziei i powinnam ci za to podziękować.. Teraz wiem na czym stoję i...
- Naprawdę jest mi żal z tego powodu.
- To i tak niczego nie zmieni, Peter. - westchnęłam, a on spojrzał na mnie pytającym wzrokiem. - To należy do ciebie i daj to osobie, którą będziesz w stanie kiedykolwiek pokochać. - zdjęłam z serdecznego palca pierścionek, który miał być "zaręczynowy" i wepchnęłam go w dłoń Słoweńca, który protestował.
- Nie wygłupiaj się. - mruknął, usiłując oddać mi pierścionek.
- Nie mogę tego mieć. - powiedziałam. - Na początku chciałam za ciebie wyjść z dobroci serca, bo było mi szkoda twojego brata, ale.. Zresztą nie muszę ci się tłumaczyć. - przerwałam. - Poszukaj sobie innej naiwnej dziewczyny..
- Julia, co ty mówisz?
- Nie będzie żadnego ślubu. - powiedziałam. - Nie będzie garnituru, sukni ślubnej, wesela, a przede wszystkim nie będzie możliwości adopcji Cene.. Ty nie możesz mnie pokochać, ja nie mogę składać przysięgi przed Bogiem takowej osobie. - nie czekając na jego reakcję, po prostu odeszłam do siedzących nieopodal skoczków. A Peter... Peter nie istniał dla mnie od tamtej chwili...

Od autorki:
Długo wyczekiwany, ale jest. :)
Kochane moje, przed nami już tylko epilog, uwierzycie? Mogłabym pociągnąć tę historię nieco dłużej, ale przyznam szczerze, że gubię koncepcję i wszystkie pomysły posypały mi się jak domek z kart.
Miłego czytania! ;*