dziewięć; coraz lepiej...

Wczorajszy wieczór zakończył się kolacją w towarzystwie Petera oraz długim posiedzeniem do białego rana przy winie i życiowych opowieściach. Staraliśmy się poznać, dowiedzieć czegoś o swoich osobach, bo praktycznie wiedzieliśmy o sobie tyle co kot napłakał. Szczerze powiedziawszy jego osoba była naprawdę barwna, a opowieści z dzieciństwa ukazywało go jako sympatycznego chłopca, który zjadł by ostatnie okruszki z ziemi, by nie zmarnować jedzenia. Podobno miał udane dzieciństwo, a kiedy zaczął trenować skoki był szczęśliwy do granic możliwości. Jednak historia jego rodziny nie była aż tak przyjemna. Ciężko było mi słuchać wspomnień o jego rodzicach i patrzeć jak z trudem powstrzymuje łzy. Bo tak naprawdę kiedyś wszystko było najnormalniej w świecie dobrze, a teraz zepsuło się wszystko i raczej nie da się tego naprawić.
- Gotowa? - zapytał cicho wchodząc do mojego pokoju i siadając na łóżku. Tym samym wyrwał mnie z zamyślenia i powtórzył pytanie, gdy zobaczył moje zdezorientowanie.
- Kiedy wszedłeś do środka? - odpowiedziałam pytaniem tuż po przytaknięciu na jego pytanie.
- Hasasz po innych planetach, że nawet nie wiedziałabyś kiedy cię okradli. - zaśmiał się. - Przed chwilą przyjechaliśmy. Cene czeka w samochodzie. - spoważniał. Jednak zaczął się śmiać się ze mnie, gdy na siłę chciałam zapiąć swoją torbę. - Napchałaś tam masę kożuchów, czy co? - zapytał wyrywając mi torbę i powoli dopinając ją. Następnie zarzucił ją na swoje ramie i postukał palcem w policzek, bym odpłaciła mu za to buziakiem. Parsknęłam tylko i wyminęłam go, po czym ubrałam trampki, złapałam klucze wraz z telefonem i byłam gotowa do wyjścia. - Zapamiętam to sobie. - mruknął przechodząc obok mnie, a ja zamknęłam drzwi zaraz za jego zgrabnym (to musiałam przyznać) tyłkiem.
Przed blokiem faktycznie stało auto Słoweńca, a obok niego stał młody chłopak, na oko szesnastolatek. Bawił się z psem, który zimuje przed blokiem dzień i noc, lecz przestał gdy zauważył swojego brata i mnie.
- To jest właśnie Julia. - powiedział starszy Prevc i wskazał na mnie, a młodszy wytarł rękę w spodnie i podał mi ją.
- Cene. - wyszczerzył się.
- Julia. - odparłam. - Miło mi cię poznać, Cene.
- Mi jeszcze milej. - zaśmiał się. - Po tylu opowieściach Petera w końcu mam okazję cię poznać. - puścił oczko bratu, który piorunował go wzrokiem. Miałam ochotę zapytać co takiego słyszał na mój temat od swojego brata, ale stwierdziłam, że zostawię to sobie na potem i zapytam go o to podczas pobytu nad jeziorem. Uległam namowom Petera w sprawie integracji z Cene i zgodziłam się na kilkudniowy wyjazd nad jezioro do domku dobrego przyjaciela Petera.  Zamieniliśmy kilka zdań między sobą, Peter zajął się wstukiwaniem w nawigację odpowiedniej lokalizacji i wyjechaliśmy spod bloku z piętnastominutowym spóźnieniem, a czekało nas dobre trzy godziny jazdy.

****

- O Boże, ale mnie boli tyłek. - jęknął Cene przestępując próg domku letniskowego i rzucając torbę na sam środek korytarza. - Tyle razy cię prosiłem; zmień w końcu tego grata to nadal nim jeździsz i obijasz sobie pośladki. - wywrócił oczyma kierując słowa do swojego brata. 

- Wracasz do domu na piechotę. - powiedział. - Albo busem. Tylko nie dzwoń mi potem, że mam po ciebie przyjechać, bo bolą cię pośladki. - zaśmiałam się z wymiany zdań między braćmi, a ci spojrzeli na mnie i również zaczęli się śmiać.

- Wiesz co, Julka? - zapytał młodszy Prevc i objął Petera ramieniem. - Peter to pewnie po ślubie ci takie lamborghini kupi, że głowa mała. - zawył. - Taki Morgenstern i jego najnowszy mercedes będą mogły się schować, prawda bracie? - klepnął go z całej siły w plecy, na co ten omal nie wypluł swoich płuc i wytrzeszczył zdenerwowane oczy. 

- Zamknij się. - syknął. 

- Co? Co tam mruczysz? - udał, że nie słyszy. - Aa, mówisz, że Julka ci się podoba?

- Nie idioto. - odparł. - Pan z najnowszym mercem to brat Julii. 

- Pierdzielisz! - wrzasnął, za co Peter spiorunował go wzrokiem i strzelił w głowę. Chyba nie trawił przekleństw z ust swojego brata, ale powinien był wyluzować. Sam potrafił opisać jedną osobę całą wiązanką przekleństw, więc uczyć go dobrych manier nie powinien. - Morgi to twój brat? 

- Owszem. - powiedziałam. 

- Nie dość, że ładna, zgrabna, fajna i zadbana to jeszcze jej bratem jest najlepszy skoczek jaki tylko może być! Ale jazda, o cholera! 

- Cene! - upomniał go Peter. 

- No co? Trafiła ci się jak ślepej kurze ziarno, więc daj się nią nacieszyć. 

- Idź się przebierz, bo idziemy na plażę. - powiedział. 

- Dlaczego zmieniasz temat? - zapytał Cene. 

- Bo chyba musiałeś się o szybę walnąć jak spałeś w aucie, że gadasz takie głupoty. - Peter schylił się po jego torbę i wcisnął mu ją w ręce. - Tam jest łazienka. Lecisz się przebierać i idziemy. - rozkazał. Chłopak posłał mi jeszcze rozentuzjazmowane spojrzenie i zniknął za drzwiami, a Słoweniec pokręcił głową i delikatnie się uśmiechnął. - Przepraszam cię za niego. - powiedział. 

- Nie ma za co przepraszać. - machnęłam ręką. - Fajny z niego chłopak.

- Mówisz tak, bo go jeszcze nie znasz. 

- Może być gorzej? 

- Sama ocenisz. - stwierdził. - Poczekaj jeszcze trochę, a na pewno zafunduje ci zabawę w tygryska. - zaśmiał się udając się w stronę kuchni. 

- W tygryska? - rozłożyłam ręce. - Co to jest w ogóle? - udałam się za nim do pomieszczenia..

****

Peter bawił się na całego w wodzie razem ze swoim bratem i jakimiś chłopakami, którzy mieszkali w domku obok. Natomiast ja leżałam na kocu i korzystałam ze słonecznych promieni. Przebrawszy się w strój, zdziwiłam się, że jestem aż tak bardzo blada. Wyglądałam jakbym była jakimś Eskimosem, który wiecznie chodzi w kożuchu albo anemiczką.

- Aaaaa! - wyrwało się z mojego gardła, gdy poczułam, że odrywam się od ziemi i ląduję na plecach Petera. - Puszczaj mnie! - walnęłam go w plecy, lecz tylko się zaśmiał i podążał ze mną w stronę wody. - Peter, puuuuuuszczaj! - błagałam. 

- Ani mi się śni. - powiedział. - Szybciej się opalisz, gdy trochę zmoczysz to swoje cielsko. - zaśmiał się, a ja ponownie uderzyłam go w plecy. - Przestań mnie bić, bo za którymś razem złamiesz sobie tę rękę. 

- Już ty się o moją rękę nie martw, Prevc. - warknęłam. - Puszczaj mnie. - pisnęłam na widok wody, która sięgała Słoweńcowi już do łydek, a on wciąż brnął dalej. 

- Mam nadzieję, że kiedyś mi to wybaczysz. - zaśmiał się szyderczo i przerzucił mnie sobie na brzuch. Moje spojrzenie błagało o wolność i  litość, i gdybym mogła nim zbawić cały świat to zapewne by mi się udało. Prevc powoli rozluźnił uścisk, a ja poczułam jak zsuwam się na dół i palcami dotykałam wody. 

- Peter, no proszę cię... - zrobiłam smutną minę niczym mały, zbity pies i zerknęłam na niego. Jego wyraz twarzy nadal bił rozbawieniem i wiedziałam, że to ja mam na niego taki wpływ. Rozliczę się z nim za to, ale na neutralnym gruncie, gdy nie będę czuła wody na swoich nogach i gdy nie będę w jego ramionach, w którym wszystko może mi się stać. Jednak zdziwił mnie fakt, że po chwili powoli odstawił mnie na własne nogi i gdy chciałam odejść, złapał mnie za nadgarstek i przyciągnął ku sobie. 

- Chciałem zobaczyć jak wyglądasz, gdy ktoś się nad tobą znęca psychicznie. - zaśmiał się. - Tak jak ty na nas podczas treningów.

- Aż tak ci ze mną źle? - udałam obrażoną i wyrwawszy dłoń z jego uścisku, założyłam dłonie na piersiach. - Nikt ci nie każe być w mojej grupie. Zawsze możesz poprosić o przeniesienie i ćwiczyć indywidualnie albo z kadrą B. Ale wiesz, Peter? Przykro mi, że właśnie tak odbierasz..... - nie dane było mi dokończyć, gdyż jego usta zamknęły moje. Uśmiechnęłam się przez pocałunek, a on to odwzajemnił i nadal kontynuował chwilę czułości. Bardzo szybko zapomniałam o tym, ze jeszcze chwilę temu chciał mnie zatopić w wodzie. Teraz liczyła się dana chwila, która przysporzyła mojemu brzuchowi stado motyli, a rozumowi atak głupawki. Gdyby ktoś powiedział mi kilka tygodni temu, że ja i Peter Prevc stalibyśmy dziś w wodzie i się całowali to nie uwierzyłabym za Chiny ludowe. 

- Powinnaś częściej tyle gadać. - szepnął, powoli oddalając się od moich ust. Odrobinę mnie to speszyło i spuściłam głowę w dół, ale  chłopak po chwili ujął mój podbródek i nakazał na siebie spojrzeć. - Czy ty się zarumieniłaś? - spojrzał na mnie badawczo, a ja od razu zaprzeczyłam. Oczywiście, że mi nie uwierzył i nic nie zanosiło się na to, by to zrobił. - A ja już myślałem, że nie ma mocnych na pannę Morgenstern. - zaśmiał się. 

- Cóż...

- W sumie to już niedługo panią Prevc. - mówiąc to, złapał mnie za prawą dłoń i pogładził po niej, znacząco patrząc na widniejący pierścionek. Myślałam, że spłonę przed nim żywym ogniem. Jeszcze nigdy żaden chłopak nie przyprawiał mnie o takie emocje jak Peter, a ja najzwyczajniej w świecie nie wiedziałam jak zareagować. Chłopak skradł mi jeszcze szybkiego całusa nim dostał piłką od swojego brata, który stał na brzegu i chichotał, a jego nowi koledzy śpiewali dziwne rymowanki o zakochanych. - Obowiązki wychowawcze wzywają. - parsknął śmiechem, opierając się o moje czoło. Skinęłam głową i trzymając się za rękę ruszyliśmy w stronę Cene, który zaczął oddalać się gdzie pieprz rośnie, bo Peter miał w swoich oczach chęć mordu. 

****

- Julka, wystarczy tych pomidorów? - jęknął młodszy Prevc znad deski z warzywami, ja zacmokałam i pokręciłam głową. - Zamierzasz narobić pomidorowej dla całego świata? - przewrócił oczyma. 

- Nie chce mi się kroić tego cholerstwa. - mruknął naburmuszony Peter i rzucił nóż na niewielką odległość od siebie. - Kto wymyślił pieczarki? Na co to komu potrzebne? 

- Rozumiem, że nie chcecie jeść. - stwierdziłam wrzucając do miski pokrojonego kurczaka. - Okey, więcej dla mnie. - rzekłam, po czym wzięłam kolejną pierś i zaczęłam ją kroić. 

- W biodra ci pójdzie i się w sukienkę nie zmieścisz. - zaśmiał się Peter. 

- Albo spalicie w łóżku. - zachichotał Cene, a jego brat spiorunował go wzrokiem. - Oh, proszę cię. Przecież wiem, że normalni, dorośli ludzie uprawiają seks, a seks to dobry spalacz tłuszczu. - wytłumaczył się bratu. 

- Krój. - przerwałam ciszę, która zapanowała w kuchni. 

- Zachowujecie się jakbyście nie byli parą, a przecież planujecie ślub. - parsknął śmiechem. - Nie ukrywajcie się tak, i tak każdy już wie, że jesteście w sobie zakochani po uszy. - Peter wyszedł z pomieszczenia nim Cene zakończył swoją mądrą wypowiedź, a ja podążyłam wzrokiem za jego sylwetka znikającą na tarasie. - A temu co? Zachowuje się jakby był tykającą bombą.

- Pogadam z nim. - wytarłam ręce w ściereczkę. - A ty krój te pomidory, bo do jutra nie skończysz. - powiedziałam wychodząc z kuchni. Słowa Cene obijały sie o moje uszy przez cały czas. Nie byliśmy parą, a planowaliśmy ślub i nie ukrywamy się, bo przecież nie jesteśmy w sobie zakochani... To znaczy; on nie jest, bo ja.. ja nie mam nic na swoją obronę..

- Coś się stało? - zapytałam stając obok niego. Obrzucił mnie chłodnym spojrzeniem, przez co poczułam się jak na pierwszym spotkaniu z nim. - Hej, Peter.. - uśmiechnęłam się szeroko, machają mu dłonią przed oczyma. 

- Ten ślub raczej nie był najlepszą decyzją.. - powiedział cicho. - Julia, ja... - zawiesił głos. - Julia, ja cię nigdy nie zdołam pokochać.. - pokręcił głową i odszedł. Moje oczy natychmiast zaszły łzami, a serce bolało cholernie mocno. Byłam głupia łudząc się, że może być z tego coś więcej niż małżeństwo z czystej dobroci serca.. Byłam głupia zakochują cię w Peterze, bo teraz nie pozostało mi nic innego niż skierowanie się do mojego pokoju i rzuceniu się na łóżko, bo ponownie zalać się łzami..

Od autorki:

Przeczytawszy ten rozdział dwa razy mogę śmiało stwierdzić, że mi się podoba. Było dobrze, było słodko, ale być źle też musi. Może dużo zła tutaj nie ma, ale zawsze coś. ^^

Pozdrawiam serdecznie i do następnego, który być może pojawi się w okolicach weekendu! ;)

Wszystkiego Najlepszego dla tego pana, który obchodził wczoraj (11.05) swoje 27 urodziny!